تخریب سکونت گاه مهاجرین نمونه ای از برخورد برادرانه و اسلام

تخریب سکونت گاه مهاجرین نمونه ای از برخورد برادرانه و اسلامی

8صبح : والی شیراز کشور ایران اعلام کرد که سکونتگاه اتباع غیر مجاز، در منطقه دهپیاله شیراز، تخریب شد. والی شیراز با اعلام این خبر اظهار داشت که مردم و مسوولین باید نسبت به محیط و شهرشان احساس مسوولیت داشته و بی تفاوت از کنار مسایل مختلف، از جمله اتباع بیگانه نگذرند. وی با اشاره به حضور 5000 نفری مهاجرین و لطمه ای که به زعم او، از این ناحیه به شرایط محیطی این منطقه وارد می شود، گفت که بافت جمعیتی در این منطقه تغییر یافته و90 درصد ساکنان این محل افغان هستند. والی شیراز سرقت سیم های برق و تاسیسات شهری را نیز به مهاجرین نسبت داده، ایجاد اشتغال مزاحم را یکی از دردسرهای ناشی از حضور آنان معرفی کرد. اگر در گذشته مقام های ایرانی با استفاده از نیروهای پولیس شان به تعذیب و تحقیر و آزار مهاجرین افغان می پرداختند، اکنون والی شیراز می کوشد با تحریک و تشویق مردم محل و تحریک آنان بر ضد مهاجرین، به شیوه ی کاملا فاشیستی، اذیت و آزار و عذاب مهاجرین را ابعاد تازه ای ببخشد. حکام ایرانی با این شیوه ی کارشان نه فقط نارضایتی و خشم و عصبانیت ناشی از فقر و گرانی و استبداد حاکم بر مردم را متوجه مهاجرین می سازد، بلکه از مردم می خواهد زیر عنوان احساس مسوولیت در برابر شهر و محیط شان، مردم را علیه مهاجرین برانگیزاند، تا هم کار خودشان را آسانتر سازند و هم عقده های مردم را از این طریق کاهش دهند. در حالی که مهاجرین افغان در شیراز، جز در محدوده محلات کاری و مسکونی شان حق گشت و گذار ندارند و تقریبا در قرنطینه به سر می برند و در بسیاری از اماکن و بازارها رسما از رفت و آمدشان ممانعت به عمل می آید و آنها هرگز حق ندارند در مناطق ممنوعه به خرید کالای مورد نیاز شان بپردازند. وانگهی در یک جمعیت پنج هزار نفری که اغلبا با خانواده های شان مصروف کار هستند، چند نفر دزد و رهزن می توانند وجود داشته باشند که با وجود نیروهای امنیتی و پولیس امکان سرقت کیبل و تاسیسات شهری (معلوم نیست، منظور از تاسیسات شهری چیست) را داشته باشند. هر چند والی شیراز گفته است که اسکان و اقدام های اتباع افغانی برای ساخت و ساز غیر قانونی در این ناحیه مربوط به سال های گذشته است (بر این اساس می توان ادعا کرد که مقام های مسوول شیراز، به نحوی از انحا جواز اعمار آن را داده اند، ورنه چگونه قابل تصوراست که مهاجرین بی پناه افغان، بدون هیچ ضمانتی، بامزد حداقلی که در اختیار دارند به اعمار کاشانه و کلبه ای دست یازند که بنایش نه بر آب بلکه بر باد است). با وجود آن و بر اساس گزارش های دریافتی، تخریب منازل و یورش بولدوزرهای ویرانگر که خاطره ویران سازی اماکن فلسطینیان آواره توسط صهیونیست ها را از نو زنده می سازد، بدون هیچ نوع هشدار و اطلاع قبلی، صورت گرفته است. این کاری جدا از ابعاد حقوقی وقانونی آن به لحاظ اخلاقی و انسانی، آن هم از جانب کسانی که خود را الگوی اخلاق و دیانت می شمارند، ضد انسانی و وحشیانه است. آن هم در برابر مردمی که از روی استیصال و ناچاری و به امید پیدا کردن لقمه نانی، دوری از دیار خویش را به ناچار پذیرفته اند و با قبول برخوردهای تحقیرآمیز و اهانت بار آنانی که همسایه و هم دین شان به حساب می آیند، زندگی در غربت را برخود تحمیل نمایند.
برخی از مقام های دیپلوماتیک ایران، با لحنی حاکی از تهدید، چندین بار خطاب به روزنامه نگاران افغان گفته اند که ایران همسایه شماست، خارجی ها می روند، ولی همسایه ها می مانند. جدا از منظوری که آنها دارند، شاید بد نباشد ما هم به آنها یادآور شویم که ما نیز همسایه شان هستیم و این برخوردهای زشت و ضدانسانی هرگز نمی تواند از حافظه و روان تاریخی مردم ما فراموش گردد. آنچه اکنون بر ما وکشور ما میگذرد، برای همیش ماندگار نخواهد بود ومردم افغانستان خواهند توانست، از زیر بار مصایب و فلاکتی که بر آنها عارض شده است، رهایی یابند و قد راست کنند؟ آن روز بی گمان فرا رسیدنی است. برخوردهای کنونی می تواند بر آینده اثرات ناگواری از خود برجای بگذارد. ما هرگز آرزو نداریم مردم ایران در وضعیتی مشابه وضعیت ما قرار بگیرند، زیرا ما نیک آگاهیم که ویرانی همسایه به نفع آبادی ما نیست. هرچند برخی ازهمسایگان ما آبادی شان را در ویرانی وآشفتگی و بیچارگی ما می جویند.